Rambo

Drakes Bay. Vandaag worden we opgehaald door Oldemar, een tico die hier in Drakes bay 30 jaar geleden op aanraden van een vriend is komen wonen. Zijn vriend zei dat dit een van de puurste plekken van Costa Rica is en Oldemar en ik zijn het daarmee eens. Oldemar woont samen met zijn familie en paarden ver in de jungle. Samen met zijn broer bezit hij een groot stuk oerjungle en een groot stuk secundaire jungle. We zouden te paard worden opgehaald , maar de rivier staat te hoog voor de paarden om doorheen te komen. Te voet gaan we dus het eerste stuk over een gammele loopbrug de rivier over. Daar staan bij een boerderij van een kennis van Oldemar wat paarden in hun zadel. Ik zelf krijg Rambo toegewezen. Een klein en wat mager paard, waarvan ik het zeilig vind om met mijn nu topzware gewicht op te gaan zitten. Onze cowboy verzekert me dat ik me geen zorgen hoef te maken. Rambo zou zo mager zijn omdat hij altijd haantje de voorste is en een beetje ADHD heeft. Oldemar, AKA Pepe tiene razon (heeft gelijk). De hele heen en terugweg loopt Rambo met mij voorop. Lopend en wachtend op de rest, maar het liefst in galop. Het eerste stuk gaan we over onverharde weg, waarbij ik denk: " is this it?". Ik had met toch wel meer voorgesteld van dit paardrijtochtje. Maar na een half uurtje slaan we af in een jungle paadje waarbij we af en toe moeten bukken om niet van het paard afgeslagen te worden door een tak of palmblad.

De grond is drassig en met onze kaplaarsen door de blubber sporen we onze paarden aan. Nog twee keer bukken en over een grote boomstam, en we zijn in de tuin van Pepe. Oerjungle. Pure oerjungle. Na een stiefkwartiertje laat Pepe ons zijn huis zien en maken we kennis met zijn familie. Voor de mannen en Kel wat koffie en voor mij een verse limonade gemaakt van grote limoenen uit zijn tuin.

"Venga" zegt Pepe. Het is tijd voor Pepe om ons aan zijn stuk jungle voor te stellen. We vervolgen ons avontuur te voet en krijgen van Pepe een stok. Niet perse om apen of slangen mee weg te jagen, maar om op te leunen als je bijna valt en om bladeren en takken mee uit de weg te duwen als je loopt. Het is niet veilig om te leunen op bomen, takken of de grond als je je evenwicht verliest. Giftige spinnen, kikkers, scorpioenen, slangen en stekels op bomen kunnen je lelijk verwonden, verdoven, een erectie geven of zelfs doden. No touchie touchie dus. Pepe vertelt ons onderweg over de flora en fauna.

Een grote dikke en oude Ceiba boom staat omringd door soort van stekel Yuka's. Onder deze boom ligt een chamaan begraven. 700 jaar geleden, toen de chamaan overleed hebben ze hem hier begraven en de Ceiba boven op hem geplant. De ceiba staat voor vrede en liefde, als eerbetoon aan de chamaan. Om de boom heen staan stekelplanten om de boom te beschermen. Deze maken het onmogelijk om in de buurt van de boom te komen. Nog een groot stuk ploeteren we door de jungle en zien we spidermonkeys en hagedissen. We stoppen bij een grote rode berg klei, die door de mieren 30 meter diep uit de grond wordt gehaald. Pepe pakt een stuk klei en maakt er met zijn handen een kleibal van. "champoo" met een grote grijns op zijn gezicht. Er volgt een lange en steile weg naar beneden, een soort natuurlijke trap, gevormd door degrote wortels van de 60 meter hoge bomen. Met zweet op ons rug klauteren we naar beneden. Pepe al een kilometer voor ons. Die doet dit wandelingetje merkbaar vaker. Al snel horen we geklater van water. We komen aan bij een rivier en een waterval. Pepe heeft zich binnen no time uitgekleed en staat daar op een rots met zijn dikke plofbuikie en te kleine boxer zich van top tot teen in te smeren met de oranje "champoo". Ongemakkelijk staan wij een rotsje verder met onze blote voeten tussen tientallen steekmieren ons af te vragen : "gaan wij Pepe's vooorbeeld volgen?" Maar natuurlijk! Pura Vida Mahe, avontura! Als vier oranje gringos staan we met als enige herkenningspunt onze blonde haren aaan de rand van de rivier terwijl Pepe een duik neemt in het blijkbaar diepe water.

Ik laat Jap, Tiny en Kel voorgaan, want ik merk dat ik toch een kleine trauma heb overgehouden aan onze laatste watervaltocht in Montezuma, toen ik als eerste het water inging en direct mijn enkel kneusde. Pepe schijnt te weten wat hij doet en laat ons zien hoe je je hier als een krokodil door het water manouvreert. % witte prodent bekkies verblinden de rivier. Intens gelukkig genieten we van het geluid van het kletterende water, de onderwaartse stroming die als een bubbelbad onze spieren ontspant en het overweldigende groene uitzicht op de hoge oerbomen.