Houdini

De ontsnapping uit de campinghandboeien

Na drie maanden was het wel welletjes. Buiten het oneindige gefeest onder de spaanse zon aan de Costa Brava ging het leven natuurlijk niet die ganze zeit over rozegeur en maneschijn. Ik verbleef samen met een meisje uit Valladolid in een hok van 6 m2. We deelden samen een kledingkast, een stapelbed en een badkamer. Drank, electrische aparatuur, eten of bezoek waren in ons mini paleisje niet toegestaan. In plassen zweet en een kamertemperatuur van gemiddeld 40 graden werd ik elke dag wakker. En wat is er dan lekkerder dan een heerlijk plonsje nemen in een van de mega grote zwembaden van de camping om even wakker te worden en daarna met een frisse snoet naar je werk te gaan?
Ik kan niets bedenken, maar niet zwemmen was in ieder geval 1 van de 10 geboden van de camping.
Zo ook: gij zult geen gebruik maken van het internet op het werk. Heel handig als je klanten wilt informeren bij een receptie van een camping waar gemiddeld per dag 250 mensen aan de balie staan om te vragen naar het adres van een waterpark, manege, circuit, restaurant, sexshop of autogarage.
Te veel beperkingen, te weinig vrije wegen. Ik was niet langer gelukkig en had voor het eerst in mijn leven heimwee.
Ik had besloten om naar huis te gaan. Alleen 1 probleempje: mijn contract liep tot eind september en voor contractbreuk betaal je in Spanje 400 euro. Daar wilde ik onderuit komen, aangezien de camping elke maand een paar honderd euro van mijn salaris inhield om dat vervolgens in Oktober pas uit te betalen (slimmme kleine letters om ervoor te zorgen dat je hem niet peert). Dat geld liep ik dus zo ie zo al mis, terwijl ik er wel voor gewerkt heb, dus die 400 pleuries gingen zekers niet naar hun cuenta.

Woensdag 6 Augustus ben ik ontsnapt. Na mijn werk heb ik snel al mijn spullen bij elkaar geraapt, mijn beste vrienden een dikke knuffel gegeven en op mijn fiets naar de Lidle gereden waar ik met Ivan, mijn vriendje uit Barcelona, had afgesproken. Ik plakte een campingstikker met data van verblijf en campingplek op zijn voorruit en hij reed achter mij aan de camping op. Het was mega spannend, aangezien iedereen me daar kende en niemand mocht weten dat ik er op dat moment vandoor ging. Ik ben samen met Ivan mijn kamer in gesniekt, spullen gepakt en alles in zijn auto gedumpt. Hij is toen in zijn eentje de camping afgereden naar het dichtstbijzijnde barretje. Ik op mijn fietsie, zonder tassen naar de slagboom, mijn fiets op slotgezet en de bewaker bij de slagboom een envelop gegeven met een kaart erin en de fietssleutels. "Wil je deze aan de receptie geven morgen, want het is mijn vrije dag". Op dat moment voelde het alsof ik op water liep, ik voelde me zo licht, zo blij, zo gelukkig, mega vrolijk en vogelvrij. Zwetend stapte ik verderop in Ivan's auto. Er klonk een spaanse HI 5 en op weg was ik naar mijn stad, Barcelona! Ontsnapt uit de gevangenis.
In Barcelona natuurlijk de nodige cocktailtjes gedronken, sushi's gegeten, strandjes gepakt en discotheken onveilig gemaakt om het gevoel van vrijheid te vieren. Als klap op de vuurpijl kon ik deelnemen aan de laatste twee dagen van de roadtrip van Didi en Pijke, om zo na alle Franse Burgerkings getest te hebben, weer chill met madre & vrienden een wijntje te drinken op het Zandvoortse strand.
Home sweet home.