WELCOME TO MY PARADISE

Met oud & nieuw zaten we in paradise. Gili Trawangan, een eiland dat deel uitmaakt van Lombok en dus voornamelijk bewoond wordt door moslims. Wat vrijer opgevoede moslims zou je kunnen zeggen. Weinig vrouwen met hoofddoekjes en weinig mannen die aan je proberen te zitten zoals wel het geval is in Kalimantan en het vaste land van Lombok. De vriendelijkste en meest gezellige mensen wonen dus hier op de Gili's. We voelden ons ook eindelijk weer vrij om te gaan en staan, dansen en sjansen, eten en drinken, zwemmen en snorkelen waar we wilden. Hoe kan dat ook anders dan op een eiland waar geen politie is, geen auto's of brommers zijn en waar een paar keer per dag de elektriciteit uitvalt. De inwoners vervoeren zich per paard en wagen, fiets of de benenwagen. Het water dat uit de kraan komt is zeewater, dus vooral tandenpoetsen is een heerlijke ervaring. De WC spoel je door met een emmertje en douchen... Waarom zou je? Zwemmen is much more fun. En daar komt nog eens bij dat er bij ons guesthouse maar een paar uur per dag water uit de kraan kwam. We zorgen dus altijd dat onze emmer vol stond, anders kan je wel raden hoe laat het is.

Rust, massages, verse fruitjuices, snorkeltripjes en wandelingen om het eiland...Een eiland waar je verstand door de omgeving op nul wordt gezet. "Het moet, het moet en het moet maar, wanneer mag het nou is"
Op dit eiland moet niks en mag alles. De locals proberen je op iedere hoek van de straat een "ticket naar de moon" (paddo's) aan te smeren. Weinig toeristen gaan hierop in met als resultaat dat een deel van de locals 24/7 high zijn.
Lesson 1: Don't get high on your own supply. But the Gilis do!
Overdag waan je je op een onbewoond eiland, maar als de zon ondergaat komt alles tot leven. Een lokaal Bacootje kost omgerekend 60 euriecent en in verschillende tentjes spelen bandjes de sterren van de hemel of draait een famous indo DJ chille electro & technoplaatjes. Op new years eve stonden we samen met een groepje Ozzies en 300 locals op een groot balkon van een restaurant in de kletterende regen uit ons dak te gaan.
Het vuurwerk was minimaal, maar gelukkig hadden we sterretjes en toeters om het licht en geluid van de jaarswisseling te versterken. De energie kon niet op en de bacootjes bleven komen. Het was dat de zon niet scheen, anders hadden we hem zeker op zien komen.

Story of the Laundry
Na een maand zelf onze kleding te hebben gewassen, vonden we het wel verdiend om het een keer weg te brengen. "How much"? vraag ik aan de laundry boy. "Depends how big & how dirty the T-shirt is". In Europa gaat het per kilo. Logisch voor ons, maar niet voor hun aangezien niemand hier de was in de mashine gooit en op start drukt. Alles gaat hier op de hand en daar gaan aardig wat uurtjes inzitten als je geen warm water hebt. Het lijkt er op dat je de waspoeder hier cadeau krijgt bij een pak rijst, want de kleding staat er stijf van. Het ruikt heerlijk, daar niet van, maar echt schoner is het er niet op geworden. Ach, we hebben weer werk gecreeerd, daar gaat het om.