Yeah baby, we're back on track
Door: Rozie
27 December 2007 | Indonesië, Lombok
Eindelijk weer in de bewoonde en gezellige wereld van Bali. We zitten in een mini havenplaatsje in een bamboo cafe van drie bij twee met live muziek heerlijke Arak cocktailtjes te drinken. Het is tijd om te zaligen en de terror van Kalimantan achter ons te laten.
Want wij en Borneo zijn duidelijk niet compatibel.Punt. Het feit dat ik ziek was, was niet het enige wat ons tegenzat.
We zijn in Borneo geen toerist tegengekomen, wat voor ons betekende dat we niet normaal over straat konden. Iedereen wilde met ons op de foto en als we daar even niet voor in de mood waren, maakten ze stiekum foto's. Uit waanzin heb ik voor mezelf een trouwring gekocht. Nooit gedacht dat ik er ooit een zou dragen, maar voila! Een mat zilveren ring van omgerekend drie euries. Kel had al een ring en we merkten dat dat werkte. Zodra de indo-dudes merken dat je getrouwd bent, vallen ze je niet meer lastig. It's a matter of respect. Simpel maar waar.
De steden maar ook de dorpjes waren tegen onze verwachtingen in heel schmutzig. De lucht vol met uitlaatgassen en de grond vol met afval. Als ze zo door blijven leven, begraven ze zichzelf in een vuilnisbelt. Ze zijn zich duidelijk niet bewust van het feit dat ze zich gelukkig moeten prijzen met de flora en fauna van het eiland waarop ze wonen.
Het was eindelijk zover. In het hoofdkantoor van het Kutai national park in Bontang hadden we na drie uur wachten onze vergunning in handen. Geduld is een schone zaak in Indoland. Zeker als je ziet dat acht rangers uit hun neus zitten te vreten en aan hun kont zitten te krabben.
De volgende dag moesten we een lokale bus pakken en na een uur rijden uitstappen, om bij het park te komen waar we zouden overnachten. Bij het kantoortje van het park zouden de rangers ons opwachten om ons vervolgens de jungle in te gidsen op zoek naar de Urangs.
Althans, dat was ons dus wijsgemaakt op het hoofdkantoor. Na een helse busrit waarbij we al tien keer dood hadden kunnen zijn door het rijgedrag van de chauffeur en kuilen in het wegdek (wegdek= pad van kiezels en zand) arriveerden we in the middle of f*cking no where bij het kantoortje. Verlaten kantoortje. Het was dicht en op de katten, Geko's, spinnen, vliegen en spinnen na was er in geen velden of wegen iemand te bekennen. Het meisje die alles geregeld zou hebben, vertelde ons over de telefoon dat de rangers aan het lunchen waren. Ik ken niemand die van 10.00 tot 16.00 luncht, maar goed, ander land, andere gewoontes.
Voorbijgangers die bij het kantoortje stopten om benzine over te gieten van een spafles naar hun scooter, vertelden ons dat het vakantie was, moslimdag. Oke, moslimdag of geen moslimdag, wij wilden daar weg. Voor het donker!
De envelop van onze parkvergunning toverden we met een marker en masterlijke creativiteit om tot een liftbordje naar Bontang.
Na veel getoeter en gelach van voorbijgangers stopte er eindelijk een rode jeep met geblendeerde ruiten. Yes! We hebben beet. Nee, toch niet. Op het moment dat ik naar de auto loop, rijdt ie weer verder. Motherf*ckers! Na 100 m zet ie hem in zijn reverse en stappen er vier mannen uit om ons te helpen met onze tassen.
"Kel, heb je je zakmes bij de hand?"
"Nee, die zit nog in mn grote tas"
"Dan maar de wurgtechniek als het misgaat"
Opgepropt zitten we cozy met vier man op de achterbank en worden we vlakbij Bontang gedropt. Terima kasi. Maar wat nu? Zonder dat ik het door had stond Kel met het bordje klaar en konden we weer meeliften. Dit keer met een familie die ons voor het hotel afzette.
Het gaat ons weer voor de wind en die Arak cocktailtjes knallen dr in. Kel is zelfs bereid om te skinnydippen, en dat heb ik al een tijd niet mee gemaakt...Op de deuntjes van Oasis, Greenday en Bob M dansen en gallen we verder tot in de late uurtjes.
Want wij en Borneo zijn duidelijk niet compatibel.Punt. Het feit dat ik ziek was, was niet het enige wat ons tegenzat.
We zijn in Borneo geen toerist tegengekomen, wat voor ons betekende dat we niet normaal over straat konden. Iedereen wilde met ons op de foto en als we daar even niet voor in de mood waren, maakten ze stiekum foto's. Uit waanzin heb ik voor mezelf een trouwring gekocht. Nooit gedacht dat ik er ooit een zou dragen, maar voila! Een mat zilveren ring van omgerekend drie euries. Kel had al een ring en we merkten dat dat werkte. Zodra de indo-dudes merken dat je getrouwd bent, vallen ze je niet meer lastig. It's a matter of respect. Simpel maar waar.
De steden maar ook de dorpjes waren tegen onze verwachtingen in heel schmutzig. De lucht vol met uitlaatgassen en de grond vol met afval. Als ze zo door blijven leven, begraven ze zichzelf in een vuilnisbelt. Ze zijn zich duidelijk niet bewust van het feit dat ze zich gelukkig moeten prijzen met de flora en fauna van het eiland waarop ze wonen.
Het was eindelijk zover. In het hoofdkantoor van het Kutai national park in Bontang hadden we na drie uur wachten onze vergunning in handen. Geduld is een schone zaak in Indoland. Zeker als je ziet dat acht rangers uit hun neus zitten te vreten en aan hun kont zitten te krabben.
De volgende dag moesten we een lokale bus pakken en na een uur rijden uitstappen, om bij het park te komen waar we zouden overnachten. Bij het kantoortje van het park zouden de rangers ons opwachten om ons vervolgens de jungle in te gidsen op zoek naar de Urangs.
Althans, dat was ons dus wijsgemaakt op het hoofdkantoor. Na een helse busrit waarbij we al tien keer dood hadden kunnen zijn door het rijgedrag van de chauffeur en kuilen in het wegdek (wegdek= pad van kiezels en zand) arriveerden we in the middle of f*cking no where bij het kantoortje. Verlaten kantoortje. Het was dicht en op de katten, Geko's, spinnen, vliegen en spinnen na was er in geen velden of wegen iemand te bekennen. Het meisje die alles geregeld zou hebben, vertelde ons over de telefoon dat de rangers aan het lunchen waren. Ik ken niemand die van 10.00 tot 16.00 luncht, maar goed, ander land, andere gewoontes.
Voorbijgangers die bij het kantoortje stopten om benzine over te gieten van een spafles naar hun scooter, vertelden ons dat het vakantie was, moslimdag. Oke, moslimdag of geen moslimdag, wij wilden daar weg. Voor het donker!
De envelop van onze parkvergunning toverden we met een marker en masterlijke creativiteit om tot een liftbordje naar Bontang.
Na veel getoeter en gelach van voorbijgangers stopte er eindelijk een rode jeep met geblendeerde ruiten. Yes! We hebben beet. Nee, toch niet. Op het moment dat ik naar de auto loop, rijdt ie weer verder. Motherf*ckers! Na 100 m zet ie hem in zijn reverse en stappen er vier mannen uit om ons te helpen met onze tassen.
"Kel, heb je je zakmes bij de hand?"
"Nee, die zit nog in mn grote tas"
"Dan maar de wurgtechniek als het misgaat"
Opgepropt zitten we cozy met vier man op de achterbank en worden we vlakbij Bontang gedropt. Terima kasi. Maar wat nu? Zonder dat ik het door had stond Kel met het bordje klaar en konden we weer meeliften. Dit keer met een familie die ons voor het hotel afzette.
Het gaat ons weer voor de wind en die Arak cocktailtjes knallen dr in. Kel is zelfs bereid om te skinnydippen, en dat heb ik al een tijd niet mee gemaakt...Op de deuntjes van Oasis, Greenday en Bob M dansen en gallen we verder tot in de late uurtjes.
-
27 December 2007 - 11:51
Arak- Skinny Kelly:
Om nog even de traditie erin te houden: "YEAHH BABY!"
-
27 December 2007 - 17:15
Eefjjee:
Eeen zakmes OMG:O
Nou zotezien hebben jullie heel veel lol:):)
ross en kel nog heel veel plezier
xxxxxEvelyn en The Fam(L) -
29 December 2007 - 16:26
Poe:
Heej Rosie,
Die Indo's nemen toch iedereen in de maling hè! Gelukkig kan je weer cocktailtjes binnen knallen. Komen er ook weer eens nieuwe foto's?
Heel veel plezier met de wisseling van oud naar nieuw ook voor Kel, dikke knuf ook voor Kel van Poe -
29 December 2007 - 17:26
Ellen & Richard:
He schoonheid,
Blij te lezen dat alles weer lekker gaat.
Heel veel plezier met oud en nieuw.
En natuurlijk een super nieuwjaar gewenst vanuit het pitoreske Welsum.;-)
-
30 December 2007 - 04:38
Dees:
Roosie!
Gister nog ff in ene deuk gelegen om het sharkalarm filmpje dat jij wijst en zegt met je Gerda stem : ''Kijk, daar zwemt die, de zoetwaterkrokodil''
We zijn nu stuck in town 1770, Airlie was fully booked :-s
2 januarie gaan we zeilen op de whitsundays!!! :-p
En Fraser Island was ook te kickuhhh, een dag erna moest iedereen van het eiland worden geevacueerd vanwege een cycloon... Arrdig gekkenhuissie!!!
Nou wijfie, geniet van de Arak en blijf van die aziaten thuis he, je bent nu immers getrouwd...
xxx Dees -
31 December 2007 - 11:46
Tuti:
hallo meisjes,
het geluk is weer met jullie, zo te zien. Als ik het zo lees zijn de Thai toch heel andere mensen dan die Indonesiers. Ik heb je eigenlijk nooit over troep en vuiligheid gehoord toen je in Thailand zat. Kennelijk toch een andere mentaliteit. Hoop dat jullie niet wegspoelen zoals op Java, daar zijn al 80 doden gevallen door de modderstromen, moet ik maar even niet bij stilstaan. Nou meiden houden jullie je taai, geniet op dat eilandje bij Lombok en goede jaarwisseling, love you both -
01 Januari 2008 - 20:31
Padre:
Blij dat jullie weer in Bali zijn, gewoon weer dat doen waar je voor kwam, en niet te veel onverwachte shit.
Een heel goed 2008 voor allebei, en probeer nog wat te mailen of sms-en want kontakt is toch wel leuk.
Kusjes en take care
Padre
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
