Het feest kan beginnen, want wij zijn binnen
Door: Rozie
15 December 2007 | Indonesië, Batavia
MUGGENBULTEN ZO GROOT ALS TEPELS
Het lijkt alsof mijn lichaam bedolven is onder de tepels. Tepels op mijn tenen en tepels op mijn kont. En het is alsof er voortdurend een klein duiveltje met me meereist en dol is op het spelletje " nippeltwist" want die tepels doen verdomde pijn. Gelukkig reist er ook een engeltje mee in de vorm van een wonderzalfje. Het wonderzalfje dat Seb had gekocht in Australie voor een spinnenbeet. Het werkt ook retengoed tegen muggenbeten. Althans, werkte. Ik heb het de afgelopen week zo vaak gebruikt dat ik volgens mij resistent ben geworden voor het wondermiddel. Ik ben nu maar overgestapt op tijgerbalsem, 's kijken...
ZWEET TOT AAN MIJN BILSPLEET
Het is hier constant warmer dan 30 graden en aangezien we in het regenseizoen zitten, is de luchtvochtigheid zo hoog dat we ons 24 uur per dag in een sauna begeven. Je doucht je, droogt je af en je bent weer nat. Deo hebben we weggegooid. Ten eerste is er geen enkele deo op de markt die Indonesisch zweet te lijf kan gaan en ten tweede voelen we ons zo vies dat we de hoop hebben opgegeven en geen behoefte meer hebben aan tijdelijke frisse geurtjes. Wellicht zit hier het geheim van de Indonesische bevolking in verborgen. Zij hebben namelijk geen last van muggen en ruiken niet bepaald frisjes. Call me crazy, maar ik zie een verband. Net zoals wat er over hoofdluis wordt gezegd. Als je een schone hoofdhuid hebt, ben je luisgevoelig.
MUGGEN EN ZWEET
Zijn dat de hoofdredenen voor mijn reis naar Indonesie? Soms vraag ik me af waarom ik niet gewoon veilig in NL onderuitgezakt voor de TV hang. Maar ik houd niet van gewoon en elke keer als ik me dit soort dingen afvraag, krijg ik een meer dan bevredigend antwoord dat me altijd het gevoel geeft dat ik springlevend ben en super gelukkig.
SALMONELLA & TYFUS
De dag nadat ik het stukje hierboven geschreven heb, wordt in wakker, badend in het zweet. Ik heb koude rillingen over mijn hele lichaam. Ik moet meerdere malen maar het toilet waarvan ik jullie de verdere details maar bespaar. Zuster Kelly geeft me pilletjes voor mijn buik, ORS zodat ik niet kan uitdrogen en antibiotica om de bacterien te killen.
De rillingen houden aan en ik voel me steeds slechter. Er zit een soort spierpijn in mijn hele lichaam die zich concentreert in mijn onderrug. Het lijkt alsof mijn hoofd op het punt staat uit elkaar te spatten en ik heb het gevoel alsof ik elk moment over mn nek kan gaan. Ik wordt misselijk van elke geur en van elke gedachte aan een geur. Ik wordt misselijk van het geroosterde brood dat zuster Kelly voor me heeft meegebracht en ik wordt misselijk van mijn eigen lichaamsgeur. Mijn hele lichaam is slap, ik kan elk moment in elkaar storten.
In het begin van de avond besluiten we om toch maar naar een dokter te gaan. Eeen engelssprekende gids die we in het hotel hebben ontmoet, is zo vriendelijk om met ons mee te gaan. De dokter is gelukkig maar 5 minuten van het hotel vandaan, maar wat wel tegenvalt is f\dat er een groep van 50 man op diezelfde dokter zit te wachten. De gids weet nog een andere dokter, slechts 50 meter daar vandaan. Die 50 meter lijken er voor mij wel 500. Ik voel me er niet beter op nu ik buiten ben en ik wou dat ik in mijn bed gebleven was. Bij deze dokter zijn er maar 5 wachtenden voor me. We gaan buiten op een bankje zitten om te wachten. Het zweet breekt me uit en zonder in de spiegel te kijken, weet ik dat mijn gezicht zo wit is als dat van een geisha. Na 10 minuten krijg ik kramp in mijn handen en nog geen 1 minuut later zijn mijn vingers helemaal verstijfd en kan ik ze niet meer bewegen. Oke, niet cool. Rustig blijven...
Beter dat we maar meteen naar het ziekenhuis gaan. De gids stopt ons in een busje en zegt tegen de chauffeur dat hij moet stoppen bij het ziekenhuis. Zelf pakt hij de scooter om ons later op te wachten bij het ziekenhuis. Terwijl Kel mijn vingers weer tot leven probeert te masseren, worden we bestudeerd door onze medepassagiers. Het enige wat zij natuurlijk zien, zijn twee blonde chica's die elkaars handje vasthouden.
Het feest kan beginnen, want wij zijn binnen. Bij de eerste hulp wordt mijn bloeddruk gemeten en vertelt Kel wat voor medicijnen ik die dag al heb gehad en wat er allemaal mis met me is. Ik wordt geprikt en het bloed gaat naar het lab. 45 minuten later wordt aan Kel de uitslag verteld terwijl ik lig weg te kwijnen achter 3 gordijntjes. Het enige woord wat ik kan opvangen is tyfus. Tyfus zooi! Ik wist niet eens dat het nog bestond en nu blijtk dat het nog bestaat, ben ik weer de gelukkige. Relaxed!Kel wordt op pad gestuurd om mijn medicijnen te halen. Ze komt terug met diareepillen, koortspillen, antibioticapillen en tyfuspillen.
Volgens het lab heb ik salmonella en tyfus. De dokter geeft ons 2 keuzes aangezien ons hotel zo dichtbij het ziekenhuis is. Optie 1: in het ziekenhuis blijven. Optie 2: terug naar het hotel, welf medicijnen innemen en na 3 dagen terugkomen. We kiezen voor optie 2 zodat we bij elkaar kunnen blijven en nemen het alarmnummer van het ziekenhuis mee. Als alles goed gaat, ben ik over 3 dagen weer op de been en kunnen we weer volop genieten van de natuur van Borneo. Want daarvoor zijn we natuurlijk gekomen; de Urang Utans, de luipaarden, de zoetwaterdolfijnen, de krokodillen, de vlinders en de hornbills.
Wordt vervolgd...
Het lijkt alsof mijn lichaam bedolven is onder de tepels. Tepels op mijn tenen en tepels op mijn kont. En het is alsof er voortdurend een klein duiveltje met me meereist en dol is op het spelletje " nippeltwist" want die tepels doen verdomde pijn. Gelukkig reist er ook een engeltje mee in de vorm van een wonderzalfje. Het wonderzalfje dat Seb had gekocht in Australie voor een spinnenbeet. Het werkt ook retengoed tegen muggenbeten. Althans, werkte. Ik heb het de afgelopen week zo vaak gebruikt dat ik volgens mij resistent ben geworden voor het wondermiddel. Ik ben nu maar overgestapt op tijgerbalsem, 's kijken...
ZWEET TOT AAN MIJN BILSPLEET
Het is hier constant warmer dan 30 graden en aangezien we in het regenseizoen zitten, is de luchtvochtigheid zo hoog dat we ons 24 uur per dag in een sauna begeven. Je doucht je, droogt je af en je bent weer nat. Deo hebben we weggegooid. Ten eerste is er geen enkele deo op de markt die Indonesisch zweet te lijf kan gaan en ten tweede voelen we ons zo vies dat we de hoop hebben opgegeven en geen behoefte meer hebben aan tijdelijke frisse geurtjes. Wellicht zit hier het geheim van de Indonesische bevolking in verborgen. Zij hebben namelijk geen last van muggen en ruiken niet bepaald frisjes. Call me crazy, maar ik zie een verband. Net zoals wat er over hoofdluis wordt gezegd. Als je een schone hoofdhuid hebt, ben je luisgevoelig.
MUGGEN EN ZWEET
Zijn dat de hoofdredenen voor mijn reis naar Indonesie? Soms vraag ik me af waarom ik niet gewoon veilig in NL onderuitgezakt voor de TV hang. Maar ik houd niet van gewoon en elke keer als ik me dit soort dingen afvraag, krijg ik een meer dan bevredigend antwoord dat me altijd het gevoel geeft dat ik springlevend ben en super gelukkig.
SALMONELLA & TYFUS
De dag nadat ik het stukje hierboven geschreven heb, wordt in wakker, badend in het zweet. Ik heb koude rillingen over mijn hele lichaam. Ik moet meerdere malen maar het toilet waarvan ik jullie de verdere details maar bespaar. Zuster Kelly geeft me pilletjes voor mijn buik, ORS zodat ik niet kan uitdrogen en antibiotica om de bacterien te killen.
De rillingen houden aan en ik voel me steeds slechter. Er zit een soort spierpijn in mijn hele lichaam die zich concentreert in mijn onderrug. Het lijkt alsof mijn hoofd op het punt staat uit elkaar te spatten en ik heb het gevoel alsof ik elk moment over mn nek kan gaan. Ik wordt misselijk van elke geur en van elke gedachte aan een geur. Ik wordt misselijk van het geroosterde brood dat zuster Kelly voor me heeft meegebracht en ik wordt misselijk van mijn eigen lichaamsgeur. Mijn hele lichaam is slap, ik kan elk moment in elkaar storten.
In het begin van de avond besluiten we om toch maar naar een dokter te gaan. Eeen engelssprekende gids die we in het hotel hebben ontmoet, is zo vriendelijk om met ons mee te gaan. De dokter is gelukkig maar 5 minuten van het hotel vandaan, maar wat wel tegenvalt is f\dat er een groep van 50 man op diezelfde dokter zit te wachten. De gids weet nog een andere dokter, slechts 50 meter daar vandaan. Die 50 meter lijken er voor mij wel 500. Ik voel me er niet beter op nu ik buiten ben en ik wou dat ik in mijn bed gebleven was. Bij deze dokter zijn er maar 5 wachtenden voor me. We gaan buiten op een bankje zitten om te wachten. Het zweet breekt me uit en zonder in de spiegel te kijken, weet ik dat mijn gezicht zo wit is als dat van een geisha. Na 10 minuten krijg ik kramp in mijn handen en nog geen 1 minuut later zijn mijn vingers helemaal verstijfd en kan ik ze niet meer bewegen. Oke, niet cool. Rustig blijven...
Beter dat we maar meteen naar het ziekenhuis gaan. De gids stopt ons in een busje en zegt tegen de chauffeur dat hij moet stoppen bij het ziekenhuis. Zelf pakt hij de scooter om ons later op te wachten bij het ziekenhuis. Terwijl Kel mijn vingers weer tot leven probeert te masseren, worden we bestudeerd door onze medepassagiers. Het enige wat zij natuurlijk zien, zijn twee blonde chica's die elkaars handje vasthouden.
Het feest kan beginnen, want wij zijn binnen. Bij de eerste hulp wordt mijn bloeddruk gemeten en vertelt Kel wat voor medicijnen ik die dag al heb gehad en wat er allemaal mis met me is. Ik wordt geprikt en het bloed gaat naar het lab. 45 minuten later wordt aan Kel de uitslag verteld terwijl ik lig weg te kwijnen achter 3 gordijntjes. Het enige woord wat ik kan opvangen is tyfus. Tyfus zooi! Ik wist niet eens dat het nog bestond en nu blijtk dat het nog bestaat, ben ik weer de gelukkige. Relaxed!Kel wordt op pad gestuurd om mijn medicijnen te halen. Ze komt terug met diareepillen, koortspillen, antibioticapillen en tyfuspillen.
Volgens het lab heb ik salmonella en tyfus. De dokter geeft ons 2 keuzes aangezien ons hotel zo dichtbij het ziekenhuis is. Optie 1: in het ziekenhuis blijven. Optie 2: terug naar het hotel, welf medicijnen innemen en na 3 dagen terugkomen. We kiezen voor optie 2 zodat we bij elkaar kunnen blijven en nemen het alarmnummer van het ziekenhuis mee. Als alles goed gaat, ben ik over 3 dagen weer op de been en kunnen we weer volop genieten van de natuur van Borneo. Want daarvoor zijn we natuurlijk gekomen; de Urang Utans, de luipaarden, de zoetwaterdolfijnen, de krokodillen, de vlinders en de hornbills.
Wordt vervolgd...
-
15 December 2007 - 09:46
Zuster Maly:
Don't you ever scare me like that again poppie! -
15 December 2007 - 11:32
Erwin:
pfffff, en dan te bedenken dat ik dit allemaal onderuitgezakt voor de computer lees! Van Harte beterschap Roos!
Oja, ga naar Kuching (Maleisie) op Borneo als je tijd hebt voor te gekke midden in de natuur Orang Utang opvang te bekijken. Je mag naast ze zitten! -
16 December 2007 - 18:48
Anne:
Je hebt toch inentingen gehad?? Of waren ze die vergeten :)
Je moest natuurlijk wel een keeer ziek worden. Gelukkig heb je dat nu gehad, kun je voor de rest genieten..
Liefs -
16 December 2007 - 21:03
WINSTER:
Rosie rosie, i love you hoop dat je beter bent en weer lekker kan genieten, zit in texas kom half januari terug dan bel ik je, kusssss -
16 December 2007 - 21:55
Cocky:
Ha die Rosaly en Kelly,
't Is toch wel super dat je hoofdzuster Kel daar hebt hoor Rosie. Anders hadden ze je daar misschien zu voor de krokodillen gegooid met al je muggenbulten en salmonella en tyfus. Wat een zooi!! Gelukkig gaat het al wat beter heb ik begrepen van je mams.
Ladies,zorg goed voor jullie zelf en veel groetjes van ons allemaal en beterschap. Geniet van Borneo, dikke knuf voor jullie allebei,
cocky -
17 December 2007 - 08:59
Poe:
Kutjepikandijvie Roos, is dat ff schrikkuh!
Hopenlijk ben je er snel weer bovenop.
Nu weet je tenminste wat iemand krijgt als je hem/haar deze ziekte toewenst.
Beterschap en groetjes aan Kelly (waar zouden we zijn zonder goeie hulp in huis)
dikke knuf Poe -
17 December 2007 - 12:16
Tuti:
Heb je geen pinda die je iets wil doen, ligt het volgende monster op de loer! Was erg geschrokken! maar na het telefoontje ook weer gerustgesteld. Gelukkig heb je eigen verpleegstertje bij je, die ook zo boelkloedig is. Hier is het heel koud, geen mug te bekennen. Al een paar dagen nachtvorst met een "lekker" noordoosten windje, giert lekker door je kleren! Ik wilde eerst ook een weekje komen met de kerst, maar zie er toch maar vanaf. Kan hier ook de hele dag aapjes kijken!
groetjes en let op jullie zelf! -
18 December 2007 - 08:37
Dees Alias Wilma:
Heee Ger!
Wat lees ik nou?! :-(
Das niet zo best en zeker zwaar 'tyfus'...
We zijn nu in Rainbow beach, verlatender en uitgestorvener kan niet!!! Mensne komen-en gaan, een soort stopover voor Fraser... En met een fish-and chips winkel houdt het dorp op met bestaan...
Ja, gehucht... Daar zijn we nu!!!
Vandaag ook nogeens vette regen, dus dan komt de nintendo DS van Lin wel goed te pas :-p
Morgen vertrekken we naar Hervey, hopende op een warme bakker extra ofzo? ;-)
Met kerst gaan we naar Fraser Island, vandaar dat we nu de tijd hier uitzitten, en we achteraf beter ff in Noosa hadden kunnen blijven...
Maar goed, soms maak je keuzes die je later doen oorkrabben he... ;-)
Ik vind mijn koosnaampje wel erg lief van je : 'sletje'
Wat moet mama en papa, maar vooral mijn minaars nu thuis van me denken die mijn site lezen??? :-p
Nou kippie, snel weer de oude worden he!!!
Gelukkig heb je een zuster aan je (linker) handje... :-p
Enne laat die mensen maar denken, ik jeuk soms ook op Lin haar rug enzo ;-)
Hele dikke kus en alvast een hele fijne kerst Roosie!!!
Ps mijn update op mijn site komt deze week nog, we hebebn een paar dagen in de bush gekampeerd in Noosa, dus een paar leuke verhalen!!!
xxx Dees uit Aussie -
19 December 2007 - 13:21
Evelyn(L):
AAAAAAAaaaaaaah RoOs ik schrok me echt DoOd toen ik t hoorde van je moeder ik hoop dat je snel beter woord
xxxxxxxx je little nichiejj eef(K)(L)(K) -
24 December 2007 - 21:01
Bettina:
Roosie, wat een nare bedoening daar allemaal weer.. En dat te bedenken dat je toch echt met de kerst weer beter moet zijn om dit op en top te vieren?!
Hiermee dan ook in ieder geval een hele fijne kerst toegewenst en hopelijk ook weer beter aan een lekkere cocktail en niet boven een vies indonesisch wctje aka gat in de grond :P ..
Chica, ik spreek je later en blijf verder trouw je blogjes lezen! :)
xx!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
