Stiekum had ik in gedachten om straks terug te komen uit Costa Rica met een uitgemergeld zwerfhondje, maar dat gaat sowieso niet gebeuren. NIet omdat Jasper me daarvan zal weerhouden. Gewoon omdat de honden hier het gelukkigst en meest vrij zijn op aarde. Je komt bijna geen zwerfhond tegen. Iedere hond heeft een baasje4 en ieder baasje heeft gemiddeld drie honden. Maar iedere hond is zijn eigen baas. Hoe hoog op de berg ze ook wonen, by the time the sun sets, zijn alle honden op het strand aan het badderen en spelen. Ook de wilde paarden weten van dit mooie schiereiland te genieten. Om nog een fragmentje van de zonsondergang mee te maken stormen ze in galop het strand op vanaf de jungle en rennen ze langs de kapotslaande golfen naar niemandsland. Zo blij en vriendelijk als de honden zijn, zijn ook de locals. Ze werken hard en genieten hard. Een kwart van de bevfolking bestaat hier in Mal Pais/Santa Teresa uit expats die hier al 10 jaar wonen en een eettentje of klein hotel zijn begonnen. Dat zegt vaak wat over de plak. Reizigers die de hele wereld al hebben gezien blijven hier hangen om nooit meer weg te gaan. Omdat er geen verharde weg is, blijft alles nog lekker ongerept en heeft Pizza Hut zich nog niet kunnen vestigen. Wij slapen bij Marco, een Italiaan, die een paar jaar geleden Vista Naranja heeft gebouwd , hoog op de heuvel in Mal Pais. Een bescheiden huis met 4 2 persoons kamers en een appartement, waar wij zitten, met een buiten huiskamer/ keuken met uitzicht op de Pacifische oceaan. Een ¨nooit meer naar huis¨plekkie omringd door colibri´s en brulapen. En er is meer. Naast de prachtig verlaten stranden is er playa Hermosa, een surfstrandje voor gevorderden, als voor ons beginners. Met een oceaantemperatuurtje van 25 graden en uitzicht op de jungle als je op je plankie staat is het hier bepaald geen straf.